ONEWORLD | In reacties op de documentaire Terug naar je eige land en de petitie voor een beter Kinderpardon, klinkt dat morele verontwaardiging het debat niet moet beïnvloeden. Maar verontwaardiging legt juist ons idealisme bloot, vindt rechtsfilosoof Nanda Oudejans.
Vorige week lanceerde Tim Hofman zijn eerste #BOOS-documentaire: Terug naar je eige land. Net zoals de campagne Ze zijn al thuis, die De Goede Zaak eerder dit jaar op touw zette, en het Bethelkerkasiel dat een Armeens gezin in Den Haag momenteel geniet, laat Hofman de onmenselijke gevolgen van het zogenoemde Kinderpardon zien. Hij startte een petitie voor een verbetering van de Regeling Langdurig Verblijvende Kinderen.
Volkskrant-columnist Bert Wagendorp ziet in dit politiek activisme de zoveelste hype rondom kinderen van asielzoekers waarin morele verontwaardiging botst met wetten, regels en verdragen. In de krant van afgelopen zaterdag schrijft hij:
‘Kenmerk van morele verontwaardiging is dat ze een redelijke discussie op basis van rationele argumenten meteen doodslaat. Wie voor dat laatste pleit, is per definitie fout en een harteloze klootzak. De moreel verontwaardigde heeft het heilige gelijk aan zijde; hij is niet zomaar verontwaardigd, maar op morele gronden – wie zal het wagen hem zijn gelijk te ontzeggen?