VOLKSKRANT | De levensloop van George Floyd was niet smetteloos, maar hij wist veel harten te veroveren met zijn vriendelijke eenvoud. Schoolmakkers en buurtgenoten in Houston kijken terug op zijn leven op de dag dat hij werd begraven.
Hij ligt in een glanzende goudkleurige kist, in een donker pak, stijlvol en glimmend, maar met een grauw gezicht, een huid die lichter is dan die ooit is geweest – blank is voor George Floyd de kleur van de dood.
In de Fountain of Praise-kerk in Houston trekt maandagmiddag een langzame stoet voorbij aan de kist voor een laatste groet of eerbetoon. Er klinkt het halleluja van een zachte gospel. Achter de kist staat een schilderij van Floyd met honkbalpetje, een aureool en engelenvleugels. Mensen slaan een kruis, knikken, knielen of steken een vuist omhoog. Dan lopen ze door naar de uitgang, en kijken trots naar de duizenden mensen die rondom de enorme kerk slingeren, in de warme zon en het licht van de tientallen camera’s. De aantallen zijn belangrijk, de aandacht is belangrijk, het feit dat ze niet alleen zijn is belangrijk: Floyd heeft een beweging in gang gezet. Er is massa, er is vaart – dit valt alleen met grote tegenkracht te stoppen, hopen ze.