DE GROENE AMSTERDAMMER | Wantrouwen, afbrokkelende gemeenschappen en verpaupering dreven de Engelse oostkust tot Brexit. Het zijn de ingrediënten voor een opstand tegen liberale democratie en globalisering die allesbehalve tijdelijk is. ‘En zeker geen puur Britse aangelegenheid.’
‘No jumping off the pier’, waarschuwt een bordje op de houten pier van Skegness, volgens het Engelse bureau voor toerisme de meest verloederde badplaats van het Verenigd Koninkrijk. Het stadje aan de oostkust heeft de blik altijd op zee gehad. Trots en fier, ze leefden ervan. In hoogtijdagen kwamen mijnwerkers hier tijdens hun spaarzame vakanties kijken naar de grijze luchten en wie krantenartikelen leest uit de jaren negentig vindt er beschrijvingen van hoe knap de regio profiteerde van de globaliserende wereld die achter de horizon ligt. Die wereld kan echter ook een bedreiging zijn en de zee voor de Engelsen dan een natuurlijk fort, schreef Shakespeare al. Precies dat lijkt gebeurd te zijn in Skegness. Meer dan zeventig procent van de inwoners stemde er voor een vertrek uit de Europese Unie. De wijsheid van experts uit Londen en het niet eens zo ver gelegen Cambridge werd genegeerd.